زمینه و هدف: پریتونیت باکتریال خود به خودی (SBP) در بیماران سیروزی بستری بیمارستان، نسبتا شایع است و در تعداد قابل توجهی از آنها بدون علامت می باشد و در صورت عدم درمان به موقع مرگ و میر بالایی خواهد داشت. بنابراین انجام پاراسنتز تشخیصی از نظر پریتونیت باکتریال خود به خودی در کلیه بیماران سیروزی علامت دار و بیمارانی که به هر دلیل در بیمارستان بستری می شوند، ضروری است.وقتی میزان سلول های پلی مورفونوکلئر مایع آسیت بیشتر یا مساوی 250 mic/l باشد تشخیص عفونت داده می شود. معرف نواری لوکوسیت استراز به خوبی می تواند وجود پلی مورفونوکلئر و باکتری را در ادرار و سایر معایات بدن مشخص نماید. در این مطالعه نواری Multistix8SG جهت تشخیص سریع عفونت مایع آسیب استفاده شده است.روش بررسی: در این مطالعه 73 نمونه مایع آسیت به دو روش آنالیز سلولی و معرف نواری از نظر پریتونیت باکتریال خود به خودی تحت بررسی قرار گرفتند. مشاهده تغییر رنگ معرف نواری و مثبت تلقی شدن آن توسط نگارنده صورت گرفت و با نتایج آنالیز سلولی که توسط آزمایشگاه مرکز گزارش می شدند مقایسه و بررسیهای آماری بر روی آنها انجام شد.یافته ها: شایعترین علیت سیروز در مجموع 73 بیمار با میانگین سنی 55.1 سال، هپاتیت (39.7%)B بود. سایر علل عبارت بودند از هپاتیت C (12.3%) ، هپاتیت اتوایمون (9.6%) کریپتوژنیک و در حال بررسی (27%). شایعترین علامت بیماران مبتلا به SBP نیز درد شکم (77.7%) بود. از 9 نمونه آسیتی که سلولهای پلی مورفونوکلئر (PMN) مساوی 250 mic/l یا بالاتر از آن داشتند، 8 مورد با معرف نواری، مثبت و از 64 نمونه آسیتی که PMN کمتر از 250 mic/l داشتند، 62 مورد با معرف نواری نیز منفی بودند. معرف نواری در تعیین عفونت مایع آ‎سیت یک مورد منفی کاذب و 2 مورد مثبت کاذب داشت. حساسیت و ویژگی معرف نواری در تعیین عفونت مایع آسیت با PMN مساوی 250 mic/l یا بیشتر از آن به ترتیب 88.8 درصد (فاصله اطمینان 95% برابر با (52-100 و 97 درصد )فاصله اطمینان 95% برابر با (89-100 بود. (ارزش اخباری مثبت: 80 درصد و ارزش اخباری منفی: 98.5 درصد) با accuracy، کلی 95 درصد.نتیجه گیری: معرف نواری multistix leukocyte esterase در تشخیص مایع آسیت با PMN افزایش یافته مفید است و به عنوان یک روش جدید در تشخیص سریع عفونت مایع آسیت توصیه می شود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

زمینه و اهداف: پریتونیت خود به خودی عارضه مکرر و اغلب کشنده عفونت مایع آسیت بدون علل داخل شکمی می باشد. در بالغین، باکتری های عامل پریتونیت خود به خودی معمولا باکتری های گرم منفی می باشند، اما در کودکان این عوامل متفاوت است. این باکتری ها اغلب مقاوم به آنتی بیوتیک ها می باشند، لذا شناسایی عوامل سببی و تعیین مقاومت آنتی بیوتیکی آنها ضروری است. هدف از این مطالعه، تعیین کردن عوامل سببی پریتونیت خودبه خودی باکتریایی و تعیین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی آنها در کودکان مبتلا به اختلالات کبدی و آسیت می باشد.روش بررسی: در این مطالعه از 85 بیمار مبتلا به بیماری های کبدی، نمونه مایع آسیت گرفته شد و با استفاده از آزمایش مستقیم، کشت و تست های بیوشیمیایی عوامل میکروبی شناسایی شدند. سپس برای نمونه های مثبت، تست آنتی بیوگرم (به روش دیسک دیفیوژن) انجام شد و در نهایت نتایج بدست آمده آنالیز و مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: از بین 85 نمونه مورد بررسی، 32 مورد باکتری و 2 مورد مخمر کاندیدا جدا گردید. از 32 مورد باکتریایی، اشریشیاکلی (31.25 درصد) و استافیلوکوک کوآگولاز منفی (18.75 درصد) بیشترین باکتری های جدا شده بودند و بقیه شامل استرپتوکوک ها و انتروباکتریاسه بودند. همچنین از آنتی بیوگرام های انجام شده مشخص شد که بیشتر استافیلوکک های کوآگولاز منفی جداشده، به کوتریموکسازول، آموکسی سیلین، پنی سیلین و سفالوسپورین های نسل اول مقاوم هستند و اغلب باکتری های گرم منفی جدا شده نسبت به آمیکاسین، کربوکسی سیلین، ونکومایسن و جنتامایسین مقاومت نشان دادند.نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که اشریشیاکلی و استافیلوکوک های کوآگولاز منفی مهم ترین عوامل سببی پریتونیت خودبه خودی در کودکان می باشند و سفالوسپورین های نسل سوم (مانند سفتریاکسون) و سفوکسیتین می توانند آنتی بیوتیک مناسب جهت درمان تجربی این کودکان باشند.

زمینه و هدف: آسیت به تجمع مایع در حفره صفاق اطلاق می شود. با توجه به علل متفاوت به وجود آورنده آسیت، اهمیت اطلاع از علل و ناشناخته بودن وضعیت آن در منطقه به بررسی علل مراجعه و سرانجام بیماران مبتلا به آسیت شکم مراجعه کننده به بخش اورژانس بیمارستان رسول اکرم و بیمارستان فیروزگر پرداختیم. روش کار: پژوهش حاضر، یک مطالعه توصیفی مبتنی بر اطلاعات پرونده های موجود در بایگانی بوده که بر روی بیماران دارای آسیت مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان های رسول اکرم و فیروزگر، در سال های 95-90 انجام شده است. تمام اطلاعات از قبیل اطلاعات دموگرافیک و اطلاعات از پرونده استخراج و طبقه بندی شد. سپس تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 21 انجام شد. یافته ها: تعداد کل بیمارانی که در نهایت وارد مطالعه شدند 427 نفر (245 مرد و 182 زن) بوده است. برای متغیر سن، مقدار کمینه برابر با 7 سال و بیشینه برابر 94 سال بوده است و میانگین 8/57 سال به دست آمده است. تفاوت معناداری بین دو جنس مشاهده نشد. درد شکم و افزایش قطر شکم به ترتیب با 8/36 و 8/20 درصد، شایع ترین شکایت در مراجعه افراد به اورژانس بوده اند. بر اساس مطالعه ما شایع ترین تشخیص در افراد مبتلا به آسیت مراجعه کننده به اورژانس (پریتونیت باکتریایی خود به خودی SBP) بوده است (7/31 درصد) و 1/25 درصد بیماران نیاز به ICU داشتند. نتیجه گیری: با توجه به مطالعه صورت گرفته توجه ویژه به علل آسیت و پیش آگاهی بیماران نقش به سزایی در تشخیص زودرس و پیش آگاهی بیماران دارد از مطالعه حاضر می توان نتیجه گرفت؛ SBP (پریتونیت باکتریایی خود به خودی) و بدخیمی در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان فیروزگر و رسول اکرم شیوع بالایی دارد و با توجه به مرگ ومیر حدود 10% این بیماران با نگاه جدی تر به این بیماران توجه شود و با تشخیص زودتر و درمان زودتر بتوان پیش آگاهی این بیماران را بهبود بخشید.

سابقه و هدف :در انتقال خون خودی به روش رقیق کردن هم حجم و سریع خون (ANH) خون بیماری که می خواهد مورد عمل جراحی قرار گیرد (بلافاصله قبل یا بعد از القای بیهوشی) گرفته می شود و به جای آن حجم مناسب جایگزین می گردد. این خون بر حسب نیاز بیمار، حین یا بعد از عمل به او تزریق می شود. این روش انتقال خون خودی، فاقد خطرات انتقال خون به روش هومولوگ، به خصوص ابتلا به بیماری های عفونی است، اما احتمال ایجاد آلودگی باکتریال وجود دارد. بررسی این موضوع خصوصا در ایران، به بهبود کیفیت این نوع انتقال خون کمک می کند. این مطالعه با هدف بررسی میزان آلودگی باکتریال در انتقال خون به روش رقیق کردن، انجام شد.مواد و روش ها :در یک مطالعه مقطعی (Cross-sectional)، میزان آلودگی باکتریال با روش اتولوگ در 96 کیسه خون از 71 بیمار در 2 مرکز درمانی جداگانه در تهران، طی مدت 2 سال بررسی شد. از هر بیمار 1 تا 3 کیسه خون گرفته شد. در طی خونگیری، کیسه های خون به شریان بیماران وصل شد. قبل از تزریق مجدد، از هر کیسه 10 میلی لیتر خون جدا شد و توسط محیط کشت وجود آلودگی باکتریال سنجیده شد. یافته ها توسط آزمون t و نرم افزار SPSS11 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها :جمعا 96 کیسه جمع آوری شد که تمام نمونه های کشت خون منفی بودند. در اثر انتقال خون خودی، در 9/78% بیماران هیچ خون هومولوگی نیاز نشد (کاهش انتقال خون هومولوگ داشتیم). 7 بیمار (8/9% بیماران) هموگلوبین بعد عمل زیر 10 و میانگین خونریزی حین عمل 2457 میلی لیتر داشتند. در حالی که این بیماران با این حجم خونریزی به طور متوسط فقط یک کیسه و یک چهارم کیسه خون هومولوگ دریافت کردند. میانگین هموگلوبین قبل عمل 53/14 گرم درصد و هموگلوبین بعد عمل 44/12 گرم درصد بود.نتیجه گیری :در این مطالعه که در 2 مرکز جداگانه انجام شد، هنگام انتقال خون خودی به روش رقیق کردن هم حجم و سریع خون، موردی از آلودگی باکتریال دیده نشد که نشان دهنده ایمن بودن این روش انتقال خون خودی از نظر آلودگی باکتریال است.

پیش زمینه و اهداف: پریتونیت سلی اگر به موقع تشخیص داده نشود می تواند کشنده باشد. این مطالعه با هدف تعیین ویژگی های بالینی، آزمایشگاهی و تشخیصی پریتونیت سلی در بیماران ایرانی انجام شد. روش ها و بیماران: کلیه بیمارانی که با تشخیص قطعی پریتونیت سلی تایید شده با پاتولوژی در چهار بیمارستان ریفرال تهران (شریعتی، امام خمینی، بوعلی و طالقانی) در فاصله سال های 78-1369 بستری شده بودند، در این مطالعه وارد شدند. یافته های بالینی، آزمایشگاهی، رادیولوژیک و روش های تهاجمی انجام شده جمع آوری شدند. نتایج: در مجموع 50 بیمار (20 مرد و 30 زن) با میانگین سنی 33.5 سال بررسی شدند. شکایات اصلی بیماران عبارت بودند از: درد شکمی (84%)، کاهش وزن (72%) و تب (50%). 24 درصد بیماران تست PPD مثبت داشتند. سدیمانتاسیون خون در 60 درصد بیماران بالای mm/h50 و در 4.4 درصد بیماران بالای mm/h100 بود. لاپاروسکوپی درگیری صفاق را در 74 درصد بیماران نشان داد. نتیجه گیری: آسیت اگزوداتیو باید در مناطق آندمیک یا مهاجران از مناطق آندمیک ظن بالینی را به تشخیص سل صفاقی برانگیزد.

زمینه: اولین تظاهر بیماری سل ممکن است به شکل پریتونیت باشد. با گسترش آلودگی HIV ممکن است شیوع این بیماری در همه کشورها در سال های آینده افزایش یابد.هدف: مطاله به منظور ارزیابی جنبه های بالینی و پیرابالینی پریتونیت سلی در بیماران بستری در دو مرکز آموزشی ـ درمانی دانشگاه تهران در 40 سال اخیر انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی گذشته نگر بر روی بیماران مراکز آموزشی ـ درمانی امام خمینی و امیراعلم تهران که در سال های 1338 تا 1378 بستری و تشخیص پریتونیت سلی ایشان توسط آسیب شناسی، آزمایش مستقیم یا کشت تایید شده بود انجام گرفت. اطلاعات مربوط به علائم بالینی و آزمایشگاهی، یافته های تصویربرداری و رژیم درمانی و پاسخ به درمان جمع آوری شدند.یافته ها: از 183 بیمار مورد مطالعه 35 نفر مرد و 148 نفر با میانگین سنی 14.24+-29.5سال بودند. بیماری در زنان 4.2برابر بیش تر از مردان بود (0.05>P). شایع ترین علائم بیماری به ترتیب اتساع شکم (78%)، کاهش وزن (75%)، تب (73%)، درد شکمی (62%) و توده شکمی (40%) بود و در 78 بیمار (43%) شواهدی از سل ریوی نیز دیده شد. 157 بیمار (85%) تست توبر کولین مثبت داشتند، متوسط ESR بیماران 67.7بود و 23% بیماران ESR بالای 100 داشتند. 150 بیمار (81/9%) آسیب داشتند که بیش از 90% نوع اگزوداتیو با اکثریت لنفوسیت بود و 23.3%بیماران نیز آسیب خونی داشتند. از 100 بیماری که لاپاراسکوپی شده بودند، 75% بافت شناسی مثبت داشتند.نتیجه گیری: با توجه به یافته ها، در بیماران جوان (به خصوص خانم ها) که با مجموع علائم درد شکم، توده، تب، کاهش وزن و PPD مثبت مراجعه می نمایند، باید تشخیص پریتونیت سلی در نظر گرفته شود. تشخیص قطعی اغلب بیماران توسط لاپاراسکوپی یا لاپاراتومی داده می شود.

پریتونیت باکتریال شایع ترین عفونت در بیماران سیروتیک دارای آسیت است و فراوانی آن در بیماران کبدی دارای آسیت از کمتر از 8% تا 40% گزارش شده است که در صورت عدم درمان مناسب و سریع باعث فوت تعداد زیادی از بیماران خواهد شد. علائم بیماری می تواند کاملا غیر اختصاصی باشد. هدف اصلی مطالعه حاضر بررسی فراوانی پریتونیت اولیه باکتریال در کودکان مبتلا به بیماری کبدی دارای آسیت هنگام بستری در بیمارستان مرکز طبی کودکان از خرداد 1378 تا خرداد 1379 و نشان دادن لزوم انجام پاراسنتز روتین در این کودکان می باشد.مواد و وروشها: برای این منظور در این پژوهش مقطعی - توصیفی تمام کودکان دارای بیماری کبدی مبتلا به آسیت در هنگام بستری که 91 نفر بودند مورد پاراسنتز روتین قرار گرفتند و یافته های بالینی و آزمایشگاهی مبتلایان به پریتونیت باکتریال با گروه غیر مبتلا مقایسه شد. یافته ها: از میان کودکان مورد مطالعه 22 نفر (24%) دارای پریتونیت بودند بین فراوانی پریتونیت با سن، تب، درد، شکم، پلی نوکلئوز خون، طولانی شدن PT و کاهش آلبومین سرم ارتباط معنی دار بود. (p<0.05) . تمام بیماران در گروه C,B از دسته بندی childs grade قرار می گرفتند و شایع ترین جرم های به دست آمده شامل پنوموکوک و اشرشیا کولای بودند. از نظر نوع پریتونیت بیشتر بیماران در گروه Culture negative neutrocytic ascites قرار می گرفتند. نتیجه گیری و توصیه ها: یافته های مطالعه بر انجام روتین پاراسنتز در کودکان مبتلا به بیماری کبدی دارای آسیت هنگام بستری در بیمارستان و دقت هر چه بیشتر در انجام کشت مایع آسیت در کنار تخت بیمار تاکید دارد.

زمینه و هدف: لیشمانیادونووانی یک انگل اجباری داخل سلولی است و در داخل سلول های سیستم رتیکولواندوتلیال به صورت جسم لیشمن یا آماسیتگوت Leishman body (Amastigote) بدون تاژک و فرم تاژک دار آن پروماستیگوت با لبتوموناد Promastigot (lebtomonad) در بدن پشه خاکی و محیط کشت دیده می شود. کالاآزار در استان های فارس و آذربایجان غربی به صورت اندمیک و در سایر نقاط به صورت اسپورادیک و در روستا دیده می شود. عامل کالاآزار در ایران لیشمانیا اینفانتوم و ناقل آن پشه خاکی (فلبتوموس) می باشد.معرفی بیمار: دختر بچه چهار ساله ای مبتلا به لیشمانیوز احشایی همراه با پریتونیت سلی گزارش می شود که در زمان بستری درد و بزرگی شکم، کاهش وزن و تب، IFA با تیتر 1.1280 و جسم لیشمن در مغز استخوان و مایع آسیت اگزوداتیو با اکثریت لنفوسیت داشت. با شروع درمان ضد TB، بیمار به درمان باگلوکانتیم پاسخ داد.نتیجه گیری: در کالاآزار لمفوسیت های T حفاظتی (Tht) با پاسخ ضعیف یا عدم پاسخ ایمنی سلولی اختصاصی داریم در نتیجه تست مانتو تا موقع بهبودی ساپرس می شود. بیمار ما هم به علت کاهش سیستم ایمنی سلولی و سوء تغذیه و طولانی شدن بیماری با فعال شدن سل شکمی مانع پاسخ به درمان کلاسیک کالاآزار شده و تا شروع درمان آنتی TB بیمار به درمان با گلوکانتیم پاسخ ندارد.